آقا خدا وکيلی ما دايناسور های نسل فينگليش و اينا، يه وقتايی در مواجهه با بعضی چيزای جديد بد جور ميگرخيم! (آقا گاييدم خودمو!!! مواجهه!!! جون مادرت کی ميره اين همه راهو!!!)
فينگليش نوشتن خودش همون اوايل به اندازه کافی عجیب بود، ولی الان گاهی برعکسشو که ميبينم کامل هنگ میکنم! يعنی منظورم اينجوری انگليسی رو با فونت فارسی نوشتنه. مثلاً يه جا تو يه متنی ميخونم "وای نات؟" يا فرضاً به جای ابراز تاسف يکی بنويسه "ساری"! اوّلش قشنگ ميگرخم وقتی ميبينم! هنوز عادت نکردم به ديدن اين چيزا. کسخل ميشم به جان خودم!
پ.ن : حالا ما يه چيزی گفتيم! تيک ايت ايزی بابا.
:D
vala ma finglisho nashnide budim dige?!
تنکس فور جوینینگ می
مستر دابلیو سی جوین آس
مثله الان:))