اوّلين سرباز آموزشی اي که جلوم پا جفت کرد و سلام نظامی داد، يه لحظه يه حس خاصّی بهم دست داد. يه حسّی مثل لذّت بردن از غذايی که خوردی، ولی مال تو نبوده! لذّت از اين حس ابهتی که احترام اون بچه بهت ميده.
ولی کل اين حس لذّت شايد يه ثانيه هم طول نکشيد. اون بنده خدا اگه جای ديگه اي بود که بهم احترام نميذاشت. اين احترامشم صرفاً به اين درجه گروهبانی رو بازوم بود. "خودم" لايقش نبودم.
ميدونی، آدم خيلی باس بدبخت باشه که همچين احترامی رو به خودش بگيره. و خيلی باس خرفت باشه که همچين احترامی رو بخواد! خدا رو شکری نه انقد بدبختم، نه به اين حد خنگ.

پ.ن 1: يه بار لئون تو بلاگش يه چيزی گفته بود تو اين مايه ها که هر تعريفی هم که از کارگر تو قانون کار و اينا که باشه، از ديد اون "کارگر" صرفاً کارگر صنعتيه. دليل خودشم داشت حالا.
منم ميگم "سرباز"، فقط و فقط سرباز صفره و سرباز آموزشی. اونی که با ليسانس و فوق ليسانس و دکترا ميره خدمت، درسته که خيلی اذيت ميشه. از اين همه وقتی که ازش تلف ميشه... از اين همه بلاهت جاری تو ثانيه ثانيه اين خدمت کيری، ولی بازم ميگم: "سرباز، فقط سرباز صفره و آموزشی." بقيه هيچوقت نميتونن درک کنن چه تحقيری ميشه سرباز صفر بيچاره.
الان که خودمو با سرباز صفرا و آموزشيا مقايسه ميکنم اينو ميفهمم.

پ.ن 2: آقا بازم کتاب معرّفی کنين. تقاضام جدّيه. کاملاً!


پ.ن 3: آقا من کتابای مورد علاقمو تو پروفايل بلاگرم نوشتم. از اينايی که معرفی کردين بعضياشونو خونده بودم. ولی دست همگی درد نکنه. کلّاً از اين به بعد هرکی چيز باحال خوند، ما رو هم خبر کنه. به فکر سليقه منم نباشين. خوب فوقش بخرم ببينم به درد من نميخوره، يادگاريش ميدم به دن سيفون، نمک گيرش ميکنم!
اجرتون با آقا امام حسين.