آقا من گروهبان نگهبان بودم، افسر نگهبان اومد بازرسی. طرف از ايناس که حال ميکنه بشينه ور بزنه و اينا. آقا مام با بچه ها دوره اش کرديم به خايه مالی. يکی از بچه ها يه خاطره اي از "سرکار استوار" (همين افسر نگهبانه) تعريف کرد. من ديدم عقب دارم ميمونم! يه خاطره آوردم روش که تو اين خاطره، من يه تيريپايی مورد لطف اين بابا قرار گرفته بودم (پياز داغشم زياد کردم). طرف ديد من افتادم جلو، رفت يه استکان چايی واسه افسر نگهبان آورد! من ديدم اينطورياس!؟ گفتم "سرکار استوار! شام باشين پيش ما!" طرف گفت نه... فرصت نميشه... حالا از اون ور ميديد شام ما توپّه، دلش نمياومد بره. پسره تا اينو ديد يه بشقاب آورد واسه يارو غذا کشيد! من ديدم دارم به گا ميرم! ديدم حالا که نصف خايه طرف تو دهنمه بذار تا تهش برم ديگه! يه ماست از اين ماست يه نفره ها از ظهر مونده بود برام. گذاشتم تو بشقاب طرف!!! ديگه گفتم يعنی عمراً کسی رو دستم بياد!
يهو ديدم پسره نميدونم از کجا يه موز در آورد گذاشت تو بشقاب افسر نگهبان : "اينم برا دسر!"

خوب... اگه خيال ميکنين اين کون دادن آخری موجب رستگاری اون بابا شد، سخت در اشتباهيد. چون من به عنوان گروهبان نگهبان مورّخه، شب گوشيو برداشتم، زنگ زدم به يارو، گفتم جناب سرکار استوار، اگه از وضعيت راضی بودين، بی زحمت برا اين نگهبان ما يه تشويقی بنويسين. منم که خوب گروهبان نگهبانم ديگه... خلاصه تشويقی رفت به حساب ما. اون سرباز بنده خدا هم موزش سوخت شد.


پ.ن : خايه مالو سگ گاييد! به جان خودم!

پ.ن 2 : آقا اوّل که اين fkngwstd قاط زد نفهميد چی گفتم فکر کردم اشکال از گيرنده اس. بعد که ديدم فضلا همه مسکو رو گرفتن، فهميدم ايراد از فرستنده بوده. بذارين توضيح بدم:
آقا جان اون سربازی که موزش رو در راه خايه مالی فدا کرد، نگهبان اون شب نبود. من گروهبان نگهبان بودم، يه سرباز ديگه اي هم نگهبان بود. يعنی من زنگ زدم و برای "خودم" و "نگهبان" تشويقی گرفتم. نه واسه اون سرباز بنده خدا! حالا افتاد؟