با اين آلبوم Global Zoo کيوسک خيلی حال کردم. سبک جالبی داره که شخصاً خوشم مياد. ساز بندی آلبوم خيلی خوشايند بود برام. فرضاً استفاده از آکوردئون (با اینکه حتّی يه جاهايی حس ميکنم آهنگساز ديگه به حد جوگير شدن رسيده تو استفاده ازش) يه فرم جالبی به آهنگاشون تو اين آلبوم داده. از خوندن خواننده اش هم (اسمشو نميدونم شرمنده!) واقعاً خوشم مياد. جالب اينجاس که خش دار خوندن اين آدم اصلاً برام ناخوشايند نيس، بر عکس رضا يزدانی که خش دار خوندنش واسم يه حالت رياکارانه اي داره که کاملاً حسّمو از بين ميبره.
آهنگای آلبوم کوتاهن. ولی تو همون کوتاهی، هنرمندانه ان. سولو ها به نسبت سولو های ديگه اي که تو آلبوم های بقيه شنيدم، خيلی هنرمندانه ترن. هم از لحاظ موسيقی، هم از لحاظ تکنيک و اجرا.
اگه بخوام از ميون ترک های آلبوم انتخاب کنم، يکی "پراگماتيسم عشقی" و يکی هم "چرخش پوچ" خيلی بهم حال ميده شنيدنشون.

پ.ن: فهميدم چرا از خش دار خوندن خواننده کيوسک خوشم مياد ولی از خش دار خوندن رضا يزدانی نه. رضا يزدانی که ميخونه، يه جوری انگار ميخواد به شنونده القا کنه که اين خش، واقعاً تو صداش هست. در حالی که خواننده کيوسک کاملاً معلومه که داره به عمد اينجوری ميخونه! ميفهمی چی میگم؟ کیوسکو که گوش میدی حالت گرفته نميشه. (حالا اصلاً شايد صدای رضا يزدانی حقيقتاً همين قدر خش دار باشه ها! ولی اون حالت تأکيدی "من خفنم صدامم خش داره و اینا..." که پیدا میکنه، يه جورایی ضد حاله واسم).


پ.ن 2: دو تا آلبوم قبليشونم گوش کردم. "آدم معمولی" (آلبوم اوّلشون) يه کم يکنواخته. نه انقدر که ضد حال بشه ها، ولی شعر ها و خصوصاً آهنگا خيلی يکنواخت و تکرارين. "عشق سرعت" ولی خيلی بهتره. در مجموع "عشق سرعت" ميون اين 3 تا آلبوم، از نظر من قوی تر و شنيدنی تره. هم از لحاظ آهنگسازی و تنظيم، هم از شعر هاش. خودم تو اين آلبوم با "عشق سرعت"، "همه رقم موجود است"و "کلنگی قابل سکونت" خيلی حال کردم.