ميگم خداييش ما بچگيامون از لحاظ موسيقی خيلی توپ بار اومديم ها! فرض کن "خروس زری پيرهن پری" شعرشو احمد شاملو ترجمه کرده بود، تارشو لطفی زده بود! خود آهنگاشم که همه آهنگای سنّتی. يا داستانای سوپر اسکوپ، انصافاً تمومشون از لحاظ موسيقی توپ بودن. يا اين آهنگای "ترانه های بيداری" هنگامه ياشار. امروز دانلودش کردم ديدم چه گستره اي از انواع سبک و نوازندگيا رو ميشنيديم تو اون سن! تم های آمريکای لاتين، جز و بلوز، کانتری... تمومشون هم تو يه نوار فسقلی. تازه هيچ کدوم از کار ها هم با کامپيوتر اجرا نميشد. ارکستراسيون و تنظيم ميشد درست حسابی!
بچه های الان ديگه نهايت موسيقی اي که واسشون ساخته ميشه اين کثافتکاريای چيه و چرا و آهنگای اين مرتيکه الدنگ عمو پورنگ و اين خاله های رنگ وارنگ تلويزيونه. گوششون به هيچ سبک درست حسابی اي آشنا نميشه تو موسيقی. خداييش گناه دارن...