پرنده ی نيمه خودکار از معدود وبلاگاييه که بلنده پستاش و واسه خوندنش ثانيه ای ترديد نميکنم. هر بار هم پست جديد ميذاره با ولع ميخونم نوشته اشو. عذاب شيرينيه خوندن نوشته هاش و لذّت بردن ازشون و در عين حال حسرت خوردن به اينکه چرا من نميتونم چنين چيزايی بنويسم.
دستت درد نکنه پرنده.
شما نمیدونی چیکارش کنم؟
سر بزنید منتظرم …