دلم واسه این بچّه های چار پنج ساله ی الان میسوزه. آیفون، آیپد، تبلت، لپتاپ، شیشصد تا کانال مختلف، فیلم، کارتون، فلان... هیچکدومشونم یه سر سوزن خلّاقیت تو وجودشون نیس. هیچکدوم یه جو خیالبافی نمیکنن. بابا من بچّه بودم یه نفره با خودم فوتبال بازی میکردم از اینور به اونور شوت میکردم زیکو بودم، از اونور به اینور میزدم میشدم مارادونا. شوت میکردم به دیوار برمیگشت شیرجه میزدم میگرفتم میشدم داسایف. یه صب تا عصر تو دنیای خودم سرم گرم بود. الان چی؟ هیچ. بیس سال دیگه م یه نسل کسخل میشن آدم بزرگای این مملکت که نهایت توان ذهنیشون ذوق کردن از دیدن چیزای رنگی رنگی تو یه صفحه ی خوش آب و رنگه.