تو پادگان (شدم از اونايی که دو سال خدمت رفتن سی سال ازش خاطره دارن) يه سيستم چندش آور رياکارانه و خايه مالانه ای بود به اين صورت که در حالت عادّی همه چی رو روال تخمی خودش در جريان بود و حتّی اگه بیس چار ساعته داشتی میریدی زیرت هم هيچ کس هيچ نکته ی منفی ای ازت نميديد، ولی وای به حالت بود اگه يه مافوقی، فرمانده گردانی فرمانده پادگانی چيزی پرش به پرت گير ميکرد. فرضاً ميومد بهداری و ميديد اون جور که بايد و شايد نظافت نشده و توبيخت ميکرد. از اون لحظه به بعد دهنت سرويس بود. چه جوری؟ اينجوری که از اوّلين درجه دار مافوقت تا سرگرد و سرهنگ پا ميشدن ميومدن سراغت که دقيقاً به همون موضوع گير بدن. چرا؟ چون ميخواستن ثابت کنن که آره نه تنها گير مقام مافوق عظيم الشأن صحيح و از سر ريزبينی و درايت ايشون بوده، بلکه ما هم در اين ريزبينی و متّه به خشخاش گذاری با آن مقام همراهيم.
حالا اين چند وقته، هر بار ميبينم تو روزنامه ای، مجله ای، مجلس شورای اسلامی ای، تلويزيونی جايی يه بابايی (فرضاً همين رئيس جمهور) شروع ميکنه ريدن به سر و ريش احمدی نژاد، ياد اون سگدونی ميفتم. اشتباه نشه. من نميگم فجايعی که الان داره ذرّه ذرّه از اون هشت سال رو ميشه دروغه يا بزرگنمايی شده يا چيزی. حتی مطمئنّم عمق فاجعه خيلی بيشتر از اونيه که سيستم اجازه بده تو اين رسانه ها مطرح کرد. ولی چيزی که درک نميکنم عمق شادی ملّت از شنيدن اين "افشاگری ها" ست. از چی شادين؟ از اينکه بعد از هشت سال ميتونين ببينين احمدی نژاد هم به دادگاه احضار ميشه؟ از اينکه ميتونين ببينين دکتر روحانی اجازه داره خيلی گزيده بگه چی به سر اقتصاد و سياست اين مملکت اومده؟ ببينم احساس نميکنين اين جور که همه از ريز و درشت نشستن به ذکر مصيبت گفتن، خودش يه جور آدرس غلط دادن به مردمه؟ احمدی نژاد اصلاً خود شيطان مجسّم، حرفای دوستان هم همه عين حقيقت. اصلاً بر منکرش لعنت. ميخوام بدونم هيچکس نيست بپرسه شما که تو هشت سال اخير دهنتون بسته نبود، چرا اون موقع صداتون درنميومد؟ چرا اون موقع چيزی نميگفتين؟ التزامتون به گفتن حق و حقيقت واسه چی وابسته به شرايطه؟ اصلاً همه ی اين آمارا همه ی اين حرفا درست، چرا هيچکس نميگه تو اين هشت سال کی از احمدی نژاد حمايت کرده؟ کی ولو به زور تفنگ و گلوله احمدی نژادو سر کار نگه داشته؟ با چراغ سبز چه کسی به پشت گرمی چه گروهی احمدی نژاد اين جور تو مملکت ريده که حالا شما هر کدوم با رو کردن يه گوشه از گهکاريا ژست مدافع حق و حقيقت به خودتون بگيرين؟
نميخوام ادا بچّه ی ايده آليست از خودم در بيارم. از ديد من بهترين گزينه واسه اين مملکت يه دولت محافظه کاره که بدونه ميون اين همه خط قرمز و آقا بالا سر، چه شکلی کجدار و مريز خر لنگشو از پل بگذرونه. مشکل من حتی با حقيقت گويی مشروط دولتمردای فعلی و مقامات ريز و درشتشون نيس. مشکل من با شادی مسخره ايه که بعد از هر کدوم از اين "افشاگری" ها تو مردم ميبينم. منم از فاش شدن اين تيکه های ريز گند و گه خوشحالم. ولی مث توله سگی که عروسک پارچه ايشو از کمد در آوردن و جلو پوزه ش تکون ميدن، از شادی به خودم نميشاشم. همين.
فاک