آقا به نظر من خيلی وقيحانه اس که تو ماه رمضون ساعت کاری ادارات دولتی نصف ماه های عادّيه، ولی کاسبای بدبخت بايد اندازه ماه های عادّی ماليات بدن. چه دليلی داره وقتی خدماتی که ارائه ميشه نصف شده، من مالياتمو کامل بدم؟!

گفتن اين حرف که "وقتی فلانی هيچ گهی نبود، من آهنگاشو گوش ميکردم / داستاناشو ميخوندم / فيلماشو ميديدم"، نشونه داشتن ذهن پيشرو و جلوتر از زمونه نيست. صرفاً نشونه داشتن سليقه گهيه که سياه مشق و آزمون و خطا های يه آماتور به گوشت / ذهنت / چشمت، شنيدنی / خوندنی / ديدنی ميومده!

آدميزاد مطلقاً، مطلقاً، مطلقاً تنها موجوديه که در نامساعد ترين شرايط هم توليد مثل ميکنه.

پ.ن: يعنی حتّی ويروس که اصولاً موجود زنده محسوب نميشه و فقط يه تيکّه DNA تو يه کپسول پروتئينيه هم انقد شعورش ميرسه که وقتی شرايط مساعد نيس، توليد مثل نکنه. شعور ما آدما در اين مورد حتی از ويروسم کمتره...

يادمه تو خدمت هيچ چيز، مطلقاً هيچ چيز به اندازه آماده باش مايه فرسودگی نميشد. دقت بشه که ميگم "فرسودگی" و نه "خستگی". فرسودگی اثر خيلی مخرّب تری روی نيروهای نظامی داره.
به نظر من راه فلج کردن نيرو های نظامی و انتظامی، خسته کردن اونا با اقدامات راديکال و خشن نيست. چيزی که اتّفاقاً حکومت به شدّت دنبالشه. بلکه بهترين شيوه، فرسوده کردن اونا با ايجاد آماده باش دائمی (يا دست کم 4، 5 روز در هفته) اس. سرباز یا درجه دار وظيفه اي رو در نظر بگيرین که عادت کرده عصر به عصر بره خونه اش و حالا يهو دفترچه مرخصی توشهری اش رو ضبط ميکنن. يا سرباز شهرستانی اي که از دو ماه و نيم پيش نقشه کشيده که فرضاً اين هفته مرخصی بگيره بره شهرستان پيش خونواده اش و حالا خبردار شده که تا پايان آماده باش تمام مرخصی ها لغوه! يا نيروی کادری رو تصوّر کن که هر روز عصر با پيکان قراضه اش مسافرکشی ميکنه و حالا مجبوره 24 ساعت بمونه تو پادگان، چرا؟ چون آماده باش زدن. (اينا رو خودم دونه دونه اش رو کشيدم و به چشم ديدم. باور کنين هيچ خستگی اي با اين حالت قابل قياس نيست!) علاوه بر اینها نيروی انتظامی تو شرايط آماده باش (فرضاً هر سال دم چهارشنبه سوری) از شهرستانهای مختلف، نيرو به تهران و اطراف مياره. چيزی که واقعاً واسه نيرو هايی که موقتاً منتقل ميشن آزار دهنده اس (همين برو و بيا و به هم خوردن عادت روزمرّه سربازی، خيلی چيز گنديه واسه سرباز بيچاره!). اين موارد (لغو مرخصی ها، اجبار پرسنل به موندن تو پايگاه و پادگان، نقل و انتقال نيرو از شهرستان به تهران) به شدّت مايه فرسودگی نيرو هاس.
واسه ايجاد حالت آماده باش هم لازم نيس يه ميليون نفر بريزن تو خيابون. صرفاً بايد هر هفته يکی دو روز، هر بار چند نقطه مختلف از تهران به عنوان محل تجمّع اعلام بشه تا نيروی انتظامی و سپاه و بسيج به حالت آماده باش دربياد. اگه واقعاً نيروی سرکوب زيادی تو نقاط اعلام شده جمع شد، که هيچ. ملّت مثل تجمّع بازار بدون شعار دادن صرفاً مثل عابر عادّی رد ميشن (در هر صورت هدف، ايجاد آماده باش واسه فرسايش سرکوبگرا بوده، که بهش رسيدن) اگر هم نيروی سرکوب خاصّی نبود که خوب بهتر! یه تجمّع واقعی برگزار ميشه.
تازه ماه رمضون شرايط رو واسمون بهتر هم ميکنه! نيروها علاوه بر بودن تو آماده باش، غذای درست حسابی هم بهشون داده نميشه. همين یه مورد ساده شدّت فرسايش رو خيلی بالا ميبره. بهترين راه جمع شدن هم اينه که هيچ کس بعد از افطار تو خونه پای سريال های احمقانه تلويزيون نشینه. همه بعد از افطار بياین تو خيابون! صرفاً بياین بيرون تو نقاطی که اعلام شده. اونوقت ببينين يه ماه تموم آماده باش چه بلايی سر نيروهای سرکوبگر مياره.
روش فکر کنین. نظر من اينه...

محمود هم کارش جالب شده. از هر طرف ميده، اون يکی طرف ميکنه تو تر! مياد گردن کلفتی کنه، ملّت ميرينن روش؛ مياد واسه خايه مالی کردن از روشنفکرا دو تا وزير زن معرفی ميکنه، محافظه کارا کونش ميذارن. انقد حال ميده ديدن اوضاعش!

فکرشو بکن، دختره انقد عادت کرده بود سنّشو يه سال کمتر از اونچه هست بگه، که وقتی بازرس تأمين اجتماعی اومد بازرسی، يه بار گفت متولّد 64، بار ديگه گفت 65. حالا خود ابلهش رفته، ولی تأمين اجتماعی به ما گير داده که شما واسه يکی از پرسنلتون حق بيمه پرداخت نکردين. حالا در اين که چقدر اون يارو احمقه که نگاه نکرده اين دو نفر همه چی شون جز سال تولّد يکيه، شکّی نيس. ولی اين که يه دختر تا چه حد ميتونه اسير ارزش هايی باشه که يه جامعه مرد سالار بهش ديکته کرده، واقعاً احمقانه اس!

"رابطه بنده و مقام معظّم رهبری يک رابطه پدر و فرزنديست..."

- محمود چی توز


پ.ن: به هر حال هر کی از ننه خودش بهتر خبر داره!